Öncesinde kim olduğunu bilmiyordum… Babamla 27 yıl sonra telefonda tanıştım!

◊ Adadan geldin, soluğu stüdyoda aldın. Hiç adaptasyon süreci yaşamadın mı?

– Adadan döndüm, sonraki gün stüdyoya girdim. Adaptasyon süreci filan olmadı yani. Bana müziğin uygun geleceğini düşündüm. Çok stilim olmamasına karşın duygusal bir müzik yazasım geldi. Yarım saatte yazdım. Müziğin tamamı 1.5 saat içerisinde çıktı.

◊ Ne vakit yayınlanacak?

– Görüntü klibini çektik. İsmi “Kollarımda”. 9 Mayıs’ta yayınlanacak. Benden farklı bir şey duyacaklar, onun da heyecanı var üzerimde.

◊ Seni rap’çi kimliğinle değil, daha çok “Survivor” yarışmacısı olarak biliyoruz. Müziğe tartı verecek misin?

– Ben rap yapmaya 2006’da başladım. O vakit rap bu kadar tanınan değildi. Azınlığa yapıyorduk bu müziği. Artık rap müzik kitlesi artınca, bende de yaptığım işleri duyurma isteği arttı. Evli ve çocuklu olduğum için daima müzik yapacağım diyemiyorum. Önceliğim ailem zira. Lakin rap’ten de kopamıyorum. Herhalde 80 yaşıma da gelsem, yazmaya devam ederim diye düşünüyorum.

Fotoğraflar: Murat ŞAKA

KENDİ POTANSİYELİME AYIP EDİYORUM DEYİP TOPARLANDIM

◊ Günümüzdeki rap dünyasını nasıl değerlendiriyorsun?

– Yeni devir rap müziklerini birinci duyduğumda “Ne yapıyorlar böyle” diyordum. Zira rap’in insanlara farklı tanıtıldığını düşünüyordum. Yeni usul rap’e karşı önyargım vardı. Lakin ben de önyargılarımı kırıyorum bir biçimde. Hürmet duymak gerekiyor. Kulağa hoş gelen her şeyi seviyorum.

◊ “Survivor”a birinci sefer 9 yıl evvel katılmıştın. Bu yıl ikinci kere yarıştın. Ortadaki 9 yıl nasıl geçti senin için?

– Ben bir daha gidemem diye düşünüyordum. Birinci katıldığım “Survivor”dan döndükten 1 sene sonra babamla tanıştım. Onunla tanıştıktan sonra bir daha ada psikolojisini yaşayabileceğimi düşünmüyordum. Şöhretten, tanınmaktan da kaçtığım bir periyottu. Mental olarak âlâ hissetmiyordum. Ne vakit kendimle yüzleştim, kendi sorularıma karşılık vermeye başladım, toparlandım ve kendi potansiyelime ayıp ediyorum niyetiyle hem müziğe hem de televizyona döndüm.

◊ Babanla yıllar sonra tanıştığını söyledin. Nasıl bir süreçti ve ruhsal açıdan bu durumu nasıl yönettin?

– Çok uzun bir süreçti. Kabullenmem vakit aldı. Travma nedir, ben hayatımda bilmiyordum. Bana hiçbir şey ziyan veremez psikolojisiyle yaşıyordum. O yüzden bu türlü bir şeyle karşılaşınca, kabullenmem vakit aldı. Kendimle yüzleşmem, kabuğu atmam, o yarayı iyileştirmem gerekiyormuş. Hâlâ da bu durumu yüzde yüz atlatabilmiş değilim. Yani bence hiçbir sorun, büyük travmaların hiçbiri yüzde yüz atlatılamıyor. Kabulleniş olduğu vakit, hayat müspet istikamete yanlışsız akıyor.

◊ Bu bahisle ilgili terapi aldın mı?

– Eşim Duygu’nun bana her gün sorduğu sorudur bu, “Neden terapi almıyorsun?” der. Terapiye karşı değilim lakin bunu kendim halletmek istiyorum. Kendi içimde bunu çözmek, bana daha büyük haz verecek. Ben hayatta şunu öğrendim; kimseyi suçlayamazsın. Herkesin kendi hayatı ve herkesin yanılgıları olabilir. Bu kişi anne de olabilir, baba da olabilir. İnsanlara düşman olmamayı öğrendim. En büyük şanslarımdan biri; ailemin ve kızımın olması.

YABANCI BİR NUMARA ARADI İNANILMAZ DERECEDE AĞLIYORDU

◊ Babanla 27 yıl sonra tanıştın ve o devir “Adeta kaçırıldım” diye bir açıklama yaptın. Kaçırılma olayı nedir?

– Mecazen söylemiştim aslında… Şöyle anlatayım; annem üniversite için İngiltere’deydi. Orada babamla tanışıyor, evleniyorlar. Ben doğuyorum. Sonra ayrılma süreçleri oluyor. Annem okula gittiği için bana tek başına bakamıyor ve anneannem beni alıp İzmir’e götürüyor. Sonra annem de beni özlüyor ve İzmir’e geliyor. Baba tarafıyla beni görüştürmüyorlar.

◊ Babanın kim olduğunu sorduğunda ne diyordu annen?

– Sormuyordum. Fotoğrafları falan vardı, hiçbir vakit saklamadılar. Lakin “Niye görüşmüyoruz?” diye bile sormadım. Sanırım o hususa karşı kendimi kilitlemişim. Evlilik sürecimde annem “Babanın senin düğününü görmesi lazım” dedi. Sonra babama ulaşmaya çalıştı fakat Birleşik Krallık’ta yaşadığı için ulaşamadı. 2016’daki “Survivor” arkadaşlarımla bir gün konutta oturuyorduk.

Bir telefon geldi. Yabancı bir numara. Ben olağanda açmam yabancı numaraları, o an açasım geldi. Birinci konuşmamız o oldu. Telefon numarama bir halde ulaşmış. Karşımda inanılmaz derecede ağlayan bir adam vardı. Ben de güya baba olan benmişim üzere “Güçlü ol, sakin ol” diye kendisini sakinleştirmeye çalıştım. O denli bir psikolojiyle tanıştık yani. 1 ay sonra eşiyle bir arada Türkiye’ye geldiler. Hakikaten harikalar. İşin enteresanı, onların evlilik yıldönümüyle bizimki de tıpkı; 9 Temmuz. Değişik bir karma.

ANNEME DE BABAMA DA KIZAMIYORUM

◊ Ne hissettin babanı karşında görünce?

– Değişikti. Yengeç burcuyuz ikimiz de. Ona baktığım vakit büyük halimi gördüm. Bir oyunla beni yaşlandırmışlar üzereydi güya. Her şeyden evvel ben Türkiye’de siyahi olarak yaşıyorum. O istikametten de değişik bir psikolojim var aslında. Herkes beyaz. Ben beyaz kuğuların içindeki siyah kuğu üzereyim. Benim üzere birini karşımda görebilmek de değişik bir şeydi.

◊ Babana ya da annene kızmadın mı?

– Ben 13-14 yaşlarındayken meskenden gittim. İzmir’de futbol oynuyordum. Antalyaspor’a kendimi transfer ettirdim. 15 yaşında tek başıma başlamıştım esasen hayata. Biz annemle anne-oğul münasebetini damardan yakalayamadık. Anneme de babama da kızamıyorum. Herkesin kendince haklı sebepleri var.

◊ Şu anda babanla görüşmeye devam ediyor musunuz?

– Görüşüyoruz. His ile Anka’nın vizesini bekliyoruz. O gelince tüm aile buluşacağız. Anka’nın halaları, amcalarıyla tanışacağı bir ortam olacak. Çocuklukta onları birbirine bağlamak istiyorum.

◊ Keyifli bir aile tablosuyla büyümemişsin lakin şu an çok hoş bir ailen var. O eksikliği, kendi eşin ve kızınla mı tamamladın?

– Bu son vakitlerde daima düşündüğüm bir şey. Evlenmek istememin ve çocuğum olmasının istememin sebeplerinden biri bu.

YARIŞMADA KİMSENİN CESARET EDEMEDİKLERİNİ YAPTIM

◊ “Survivor” macerasına geri dönelim; 9 yıl sonra tekrardan müsabakaya katılınca ne hissettin?

– Yarış psikolojisi o denli bir şey ki, orası daima bir adrenalin. O adrenalini özlediğimi biliyordum. Birinci yarışımda sayımı da aldım.

◊ Bu yıl seni en çok zorlayan ne oldu?

– Açlık beni hiçbir vakit zorlamıyor. Kendimi güçlü tutabiliyorum. Ancak ruhsal olarak en zayıf hissettiğim periyottu. Yarışa başladığım birinci ay “Hiç kimse beni durduramaz” diyordum, kendimi finalde görüyordum. Her şey çok âlâ gidiyordu. Birden yarım saat içerisinde mentalim tam bilakis döndü. Benim gördüklerimi söylemek, net olmak üzere bir kahrım var. Aslında ben bundan rahatsızlık duymuyorum da ortamda bu türlü bir örgüt yahut topluluk varsa, zıt kanıyı duyunca rahatsız olabiliyorlar.

1 hafta daha kalabileyim kanısında oldukları için kaygıları var. Tahminen hepsinden daha çok gereksinimim var bu müsabakaya benim ancak kendimden vazgeçemediğim için bir istikrar tutturamadık o kadroyla. Biliyorum ki oradaki yarışmacıların hepsi benim söylediğimi söylemek istiyor. Lakin toplulukta kimse ses çıkaramıyor, zira herkesin bir korkusu var. Benim kaygım yoktu ve benden çok derecede rahatsızlardı. Zira sürüye uymuyordum.

◊ Sence müsabakaya hangi yönünle imzanı attın?

– Bence netliğimle, kimsenin yürek edemediklerini yapabilmemle…

EVDE ŞEN ŞAKRAK BİRİYİM

◊ Seni yarıştaki Efecan olarak tanıyoruz. Konuttaki eş ve baba yönünle nasıl birisin?

– “Survivor” karakteriyle çok farklıyım natürel. Orası diğer bir dünya.

◊ Eşin His ile en çok hangi hususlarda zıtlık yaşarsınız?

– Çok azdır. Ben dinlemeyen ve kendi bildiğini yapan tarafım. O noktalarda His beni yönetim ediyor. Lakin genel olarak sakinim. Meskenin içinde şen şakrak bir halimiz var. Anka da ikimizin karışımı. Artık odağımız Anka oldu. Birbirimize çok fazla fedakârlık gösterdiğimiz için, bir bağdan öte aile olarak kendimizi daima güçlü tuttuk. Tükenemeyecek, enteresan bir sevgi besliyoruz birbirimize. Günümüzde yaşanan alakalara baktığım vakit kendimizi daima farklı gördüm. Bu durum beni çok keyifli ediyor.