‘Her bayram hayatımızda bir iz bırakıyor’

◊ Bayramlar sizin için ne mana söz ediyor? Unutamadığınız, hafızanızda yer edinen bayram anılarınız var mı?

– Atiye: Bayramlar benim için görünmeyeni hissettiren vakitler… Küçük şeylerin değerlendiği, kalbin daha sessiz lakin daha derinden konuştuğu günler. Her bayram, fark ettirmeden hayatımıza bir iz bırakıyor aslında. Bazen bir tebessümde, bazen bir elin sıcaklığında… Gelenekselliğin içindeki sadelik, bana daima çok değerli gelmiştir.

Yeni bir kıyafetle başlayan o sabah, konuttaki telaş, çocukların heyecanı… Hepsi iç içe geçiyor ve sonunda daima hatırlanacak bir duyguya dönüşüyor. Bu nedenle bayramların her biri öbür bir yerde kalıyor içimde.

◊ Almanya’da büyüdünüz. Varlığından haberdar olmadığınız ablanızı da yıllar sonra buldunuz. Bunlar bayramlarda, klâsik günlerde duygusal bir eksiklik hissettirdi mi size?

– Atiye: Çocukluk, bazen bize neyin eksik olduğunu bile tam anlatmaz. Ancak yıllar geçip kalabalık bir sofrada, içten bir bakışta ya da bir sarılmada insan o eksikliğin ne olduğunu fark ediyor. Almanya’da geçen çocukluk yıllarımda bayram üzere kavramlar çok uzaktı bana. Geleneklerin yaşanmadığı bir ortamda büyümek, beşere neyi kaçırdığını vakitle öğretiyor.

Yıllar sonra hayatıma giren beşerler ve yaşadığım hisler, bana ailenin yalnızca birebir çatı altında yaşamak olmadığını gösterdi. Bazen bir hissin içini doldurmak, yıllarca ismini bile bilmediğin bir boşluğu tamamlamak üzere… Geçmişten gelen her yeni bilgi, her yeni bağ, bende.

BEN EROL’LA KENDİME DÖNDÜM

◊ Erol Bey’le tanışınca sanırım sizin için her şey değişmiştir.

– Atiye: Hayatta kimi beşerler olur. Rastlamazsın, yazılıdır. Ben Erol’a rastlamadım; oldum. Yanında bir yere varmadım, kendime döndüm. O günden sonra hayat tıpkı süratle akmaya devam etti tahminen. Fakat ben diğer bir istikrarla yürümeye başladım.

Onunla birlikte hayat, sözlerden çok hissedilen bir şeye dönüştü. Her şey daha derin, daha sakin, daha yerli yerine oturmuş üzere. Bugün üç çocuğumuz var. Kalabalık bir konutumuz, telaşlı sabahlarımız, uykusuz gecelerimiz… Lakin hâlâ bazen gözümün içine o denli bir bakıyor ki, içimden şu geçiyor: “Demek ki aşk, nitekim devam edebiliyormuş…”

BAYRAM SABAHINA BARIŞ MANÇO’NUN “BUGÜN BAYRAM”  ŞARKISIYLA BAŞLIYORUZ

◊ Üç kız çocuğundan sonra hayatınızda neler değişti? Evlatlarınızla bayramları nasıl geçiriyorsunuz?

– Atiye: Anne olduktan sonra birtakım şeyleri tekrar yaşamıyorsunuz, birinci defa yaşıyorsunuz aslında. Ben bayramı da, anneliği de bu türlü tanımlıyorum. Çocukken hissedemediğim bir bayram sevincini, artık kendi çocuklarımın gözlerinde görüyorum. O sabah erkenden kalkıp hazırlanma heyecanı, meskendeki minik koşturmalar, bir öpücüğün akabinde edilen dualar…

Üç kız annesi olmak bir nevi içimdeki çocuğu da büyütmek üzere. Bayramları artık yalnızca yaşatmıyorum; içimde bir yerlerde birinci kere yaşıyorum güya. Ve bu nedenle her bayram biraz daha manalı, biraz daha kalıcı oluyor bizim konutta.

◊ Ailenizde bayram klasikleriniz var mı? Çocuklarınıza bayramları nasıl anlatıyorsunuz?

– Atiye: Bizde bayram biraz erken başlıyor aslında. Daha arife gününden başlıyor heyecan. Bayramlık kıyafetler hazırlanıyor, konutta o tatlı telaş başlıyor.

Bayram sabahı ise bir klasikle uyanıyoruz: Barış Manço’nun “Bugün Bayram” müziğiyle. O müzik çaldığında meskende bir sevinç, bir hareketlilik başlıyor. Hatta şimdi çok küçük olanlar bile güya o havayı seziyor, yüzlerinde öteki bir söz oluyor.

Sonra geniş bir kahvaltı. Hatta yalnızca aile değil, neredeyse sülale uzunluğu. Gülüşmeler, kahkahalar, bir de o klasik el öpmeler… Biz bayramı çocuklarımıza hiç “şöyle yapmalısın” diyerek anlatmıyoruz. Ne hissediyorlarsa o olsun istiyoruz. Zati o sabahın havası, o sofranın kokusu, o gülüşmeler…

◊ Bayram sabahı ritüelleriniz var mı?

– Atiye: Evet ancak biz onları hiç “ritüel” üzere yapmıyoruz. Dediğim üzere Barış Manço çalıyor, bayramlıklar hazırlanıyor, kahvaltı kalabalık oluyor.

Kimin ne yapacağı aşikâr değil fakat her şey olması gerektiği üzere oluyor. Hissederek yaşanan bir şey. Kuralı yok lakin tertibi var. Bence en hoşu de bu.

DÖRDÜNCÜ KARDEŞ GELİR Mİ BİLMİYORUM LAKİN ASLA  DEMEMEYİ ÖĞRENDİK

◊ Kızlarınız Ferahfeza, Neva ve Rumi’den bahseder misiniz biraz, nasıl çocuklar? Erol Bey çocukları çok seviyormuş, dördüncü kardeş gelir mi?

– Atiye: Üçü de hem isimleriyle, hem karakterleriyle farklı birer dünya… Ferahfeza biraz şiir üzere, Neva su üzere, Rumi ise şimdi bir bakışıyla bile herkesi susturabiliyor. Konutumuz hem kalabalık hem çok sesli. Bazen kahkaha, bazen çığlık, bazen uykuya direnen minik pazarlıklar… Erol esasen yavrularımıza farklı bir kalpten bağlı. Kızlar da babalarına. Hatta bazen ben ortada kaynıyorum üzere hissediyorum! (Gülüyor) Kardeş gelir mi, bilmiyorum. Şu an üç çocukla mesken bayağı tam kapasite çalışıyor diyebilirim.

Ama hayat bu… Asla “asla” dememeyi de öğrendik. Biz şimdilik bu halimizle çok memnunuz.

◊ isimlerini belirlerken, hislerinizi ön planda tuttuğunuzu söyleyebilir miyiz?

– Atiye: Kesinlikle. İsim bizim için yalnızca bir ses değil. Bir manası, bir hissi, bir geçmişi, hatta bir duası olmalı diye düşünüyoruz. Kızlarımızın isimleri de kalbimize dokunan yerlerden çıktı.

Hepsi hem iç dünyamızdan bir modül, hem de hayata karşı bir dileğimiz üzere. Ferahfeza, Neva, Rumi… Hepsi birer mana taşıyor ancak biz o manaları kitaplardan değil, içimizden aldık. Baktığımızda kulağımıza değil, kalbimize hoş gelen isimlerdi. Tahminen de bu yüzden her biri kendi isminin ruhunu taşıyor üzere hissediyoruz.

BABA OLDUĞUMDA SUSTUM SÖZLERİM YETMEDİ

◊ 5 yılda üç çocuk… Bir yandan çocuk büyütürken, bir yandan mesleği sürdürmek çok güç. Siz ne üzere zorluklar yaşadınız? Anne ve babalıkla ilgili hislerinizi da alabilir miyiz? Peş peşe gelen üç kız çocuğu hayatınızda neleri değiştirdi?

– Atiye: Ben bir şeyleri tanım etmeye çalışmıyorum. Zira tanım ettiğin şey, bir yere sıkışır. Üç çocuğum var, stüdyodayım, sahnedeyim, evdeyim, oradayım, buradayım… Hepsi benim. Yaşadığım şey sözlere değil, anlara ilişkin. O yüzden açıklamıyorum. Yalnızca yaşıyorum, olduğu üzere.

– Erol Sebebci: Hayat, her gün tıpkı şarkıyı farklı bir tonda söylemektir. Evlat… Beşere unuttuğu her şeyi hatırlatır. Ben baba olduğumda, sustum. Sözlerim yetmedi. Fakat bir bakış, bir el, bir duruş… Yetti. Aslında sözün bittiği yerde insan başlar.

◊ Dijital çağda geleneklerden uzaklaşılmaya başlandı. Siz karı-koca olarak bunu dengeleyebildiniz mi?

– Atiye: Biz hiçbir şeyi şuurlu olarak müdafaaya çalışmadık. Ne gelenek, ne çağdaşlık…

Hayatımızda ne varsa zati zaten duruyor. Kimi şeyler kök üzere, kimileri da rüzgâr.

Hangisi kalıyorsa, demek ki olması gereken oymuş.

– Erol Sebebci: Zaman değişir, insan değişir. Fakat insanın içindeki kimi şeyler vakitle değil, tarafla ilgilidir. Biz nereye döndüğümüze dikkat ediyoruz. Gerisi yolunu buluyor.

STÜDYODAN ÇIKIP MAMA ISITTIM SAHNEDEN İNİP NİNNİ SÖYLEDİM

◊ Üç çocuk, müzik mesleğinizi nasıl etkiledi? “Çocuk da yaparım meslek de” diyebildiniz mi?

– Atiye: Ben hiçbir şeyi “ya o, ya bu” diye görmedim. Hayat esasen bir bütün. Stüdyodan çıkıp mama ısıttığım da oldu, sahneden inip ninni söylediğim de. İkisini birden yaşadım, zira ikisi de bendim. Bunu ispatlamaya çalışmadım. Yalnızca oldum.

– Erol Sebebci: Hayat, insanı ikiye bölmez. İnsan kendini tanıyorsa, ne vakit ne yapacağını bilir. Aile de müziktir, sahne de. Biri sestir, biri sessizlik. Ve biz ikisini de tıpkı anda duyduk.

EROL’DAN SONRA HİÇBİR ŞEY ESKİSİ ÜZERE KALMADI

◊ Evlendikten sonra hayatınızda neler değişti?

– Atiye: Hayatımda çok şey oldu. Fakat Erol’dan sonra hiçbir şey eskisi üzere kalmadı.

Ben zati güçlüydüm, lakin onunla birlikte olunca gücümü daha sessiz taşımayı öğrendim. O beni korumadı; kendimi korumama gerek kalmayan bir yer açtı.

Hayatımı değiştirmedi. Fakat yerini sabitleyen bir tartı üzere geldi. Ve ben o tartıyla yükseldim.

– Erol Sebebci: Sözüm daha az, ancak daha yerinde. Birtakım değişimleri anlatmam. Zira birtakım şeyler olur. Ve ondan sonra insanın sesi değişir. Baktığı yer değişir. Ve artık eski cümlelere geri dönemez.

Aynı yerdeyim. Lakin artık o yer, yalnızca var olduğum değil; neye varmadığımı da bildiğim yer.

◊ Birbirinizi anlatmanızı istesem, hangi cümleleri kullanırsınız?

– Atiye: Erol’u tanım etmek kolay değil. Zira o kendini anlatmaz. Ancak yanındaysan, ne demek olduğunu anlarsın. Benim için Erol; konuşmadan istikamet veren, bakmadan gören, sormadan anlayandır.

– Erol Sebebci: Ben onu çözmeye çalışmadım. Dinledim. Ve uygun ki dinlemişim.

LADY GAGA’YA DAVA AÇMAK HİÇ GÜNDEMİMİZDE OLMADI

◊ Sizin Lady Gaga’nın müziğinizi çaldığı tarafında bir açıklamanız vardı. Dava açacağınız haberleri gündeme gelmişti. Nedir son durum?

– Ben hiçbir vakit “şarkım çalındı” demedim. Yalnızca benzerlikler olduğunu söyledim. Bu dalda misal melodiler olabilir, bu çok olağan. İlham alınmış olabilir lakin bu çalıntı demek değildir. Dava konusu da hiç gündemimizde olmadı. Teknik tarafıyla Amerika’daki grubumuz ilgileniyor.

Başlarında David Anthony ve Laila Anani var. Bu tıp şeyler zati telif üzerinden yürür, bir sorun varsa profesyonelce çözülür. Biz tekraren bunu bu formda açıkladık aslında. Ancak bahis tekrar gündeme gelince, bir sefer daha net söylemiş olayım: Biz bu hususlara takılmadan kendi yolumuzu sevgiyle, üretimle sürdürüyoruz.