Evrim Alasya’yla bu birinci söyleşimiz. Ekranda göründüğünden çok daha çıtı pıtı bir bayan var karşımda. Hoşluğu bana Monica Bellucci’yi hatırlatıyor. Estetik hatta botoks bile yaptırmamış; “Hem doğalcı,
hem de ödleğim. Avantajlı doğmuşum, annem sağ olsun. Onun sınırları çok hoştur. Kendime de bakıyorum; sigara, alkol yok, spor yapıyorum” diyor. Zati oyunculukta mimiklerin değerine inanıyor. Bu röportajı yaptığımızda şimdi Kerem Alışık’la aşk savları yoktu. Lakin Evrim aşkla ilgili çok hoş şeyler anlatıyor. Başlıyoruz muhabbete…
Evrim Alasya ve Kerem Alışık ‘Aşk Biter mi?’ isimli oyunda birlikte oynuyor. Oyun yıllar sonra bir ortaya gelen iki kişinin aşk hakkında konuşmaları üzerine kurulmuş.
◊ Kerem Alışık’la birlikte yeni bir oyuna başladınız: ‘Aşk Biter Mi?’ Ne anlatıyor?
‘Aşk Biter mi?’ Kerem’in fikri ve yüzde yüz Türk malı yerli bir oyun, o açıdan benim için çok değerli. Kerem şairlerin gerçek öykülerinden yola çıkarak ayrılmış bir bayanla erkeği yıllar sonra buluşturuyor. Karakterler aşkı tartışırken şairlerin gerçek öykülerine girip aslında bildiğimiz şiirlerin ve müziklerin nasıl oluştuğunun ön kıssasını izletiyor. Adam diyor ki “Aşk biter”, bayan da diyor ki “Aşk bitmez”… Bildiğimiz, dramatik yapıda bir oyun metni değil, benim oyuncu olarak korkularım vardı. Sanki çok mu şiir dinletisine dönüşebilir, seyirci sıkılabilir mi diye; zira çok bilmediğimiz bir şeyin içine girdik lakin alnımızın akıyla çıktık diye düşünüyorum.
◊ Aşka inanıyor musun?
İnanmaz mıyım? Bu hayatı yaşanabilir kılan tek şey aşk. İnsan her şeyi aşkla, hakkını vererek yapabiliyor. Yalnızca kadın-erkek bağı üzerinden de değil. Ben mesleğime de çok âşık biriyim. Hatta çok sevdiğim bir kelam var; “Ne vakit biter aşk, o vakit yorulur insan”. Aşkla yaptığınız hiçbir şey sizi yormaz, sonları aşarsınız, aşk o yüzden çok değerli bir şey.
◊ Pekala, aşk biter mi?
Aşk bitmez, evrilir. Her şey diğer bir şeye evriliyor lakin aşk hâlâ devam eder, hali değişir yalnızca.
◊ Sen aşk bitmez diyorsun fakat oyunun isminden yola çıkarsak, aşkı ne bitirir?
Özensizlik. Alakaya başladığınızda birbirinize gösterdiğiniz incelik vardır, o yüzden her şey hoştur. Ne vakit o itinası kaybedersin, saygıyı da kaybedersin, aşkı da….
◊ Bir röportajında “Benim kırılma noktalarım daima aşk oldu” demişsin. Ne yaşadın da bunu söyledin?
Şunu kastediyorum; bu hayatta Evrim’in egosunu aşktan diğer hiçbir şey kıramadı. Beşerde ben duygusu vardır ya, aşk duygusu geldiği vakit sonları zorlarsın, kendini ve o ben hissini yok sayarsın. Bunu da bana daima aşk yaptırdı.
◊ Şu an egonun kırıldığı bir devirde misin, yani aşk var mı hayatında?
Evet, egomun kırıldığı bir dönemdeyim, aşk var diyeyim.
◊ “Evlilik kuruluşuna inanmıyorum” demişsin. O yüzden mi hiç evlenmeyi tercih etmedin?
Ben bir kez çocuk yapmayı hiç düşünmedim ve hiçbir vakit çocuk istemedim.
◊ Yaş ilerledikçe insan çocuk isteyebiliyor. Hâlâ mı o denli düşünüyorsun?
Evet, zira ben kendimle uğraşmayı, didik didik etmeyi seviyorum. Bu ortada olursam çok güzel bir anne olacağımı da düşünüyorum. Zira bir yeğenim var, çocuğum olsa ben demek ki delirecekmişim hissi duyuyorum. Lakin çok büyük bir sorumluluk, o sorumluluğu hiçbir vakit gözüm yemedi.
◊ O yüzden mi evlilik sana bir tık uzak geliyor?
Bir de ben özgür yaşayan bir bayanım, çok şanslıyım, hoş bir aileden çıktım, bana evlenme baskıları olmadı. “Kadının evlenmekten öteki bir hayat biçimi, alternatifi yok” laflarına da karşıyım. Alışılmış bu söylediklerim benim şahsıma ilişkin. Coğrafyamız bayanların ömür şartları bu değil, farkındayım, bu çok büyük bir lüks.
‘ÇOK DUVARA TOSLADIĞIM BİR DÖNEMİM OLDU’
◊ Çocukluktan beri oyuncu mu olmak isterdin?
Lisedeyken İzmir Devlet Tiyatrosu’nda bir oyun izledim, büyülendim. Kendime bilet alıp altı kez gittim o oyuna. Sonra dedim izlemek de yetmiyor. Araştırdım, İzmir’de Konak Belediyesi’nin tiyatro kursunu buldum, annem beni oraya kaydettirdi. İstek Kocaoğlu, Öner Erkan hepimiz o kurstaydık. Sonra İzmir 9 Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Oyunculuk Bölümü’nü kazandım ve orada okudum
◊ Nasıl bir konutta büyüdün?
Babam gazeteciydi. Hürriyet gazetesindeydi İzmir’de, annem
mesken hanımıydı. Babamın tiyatro merakı vardı, konservatuvar okumak istemiş fakat annesi müsaade vermemiş. O maya babadan geldi herhalde.
◊ İstanbul’a nasıl geldin?
İzmir’de öğrenciyken Pınar Çocuk Tiyatrosu’nda oynamaya başlamıştım. Mezun olunca “İstanbul’a gelmek ister misin” dediler, İstanbul’la hiçbir kontağım yoktu, gitmeyi de düşünmüyordum. Ancak tek başıma geldim, bilgisiz cesaretiymiş… Şu anki aklımla gelemezmişim. ‘Bir İstanbul Masalı’ buradaki birinci işim oldu.
◊ 21 senede bu meslekte seni en zorlayan ne oldu?
Çok deneme çekimine girip çok duvara tosladığım bir dönemim oldu. Bir oyuncu için çok güç. Zira daima onaylanmama psikolojisi oluyor. Oralarda psikolojiyi sağlıklı tutmak kolay değil. Çok küçüksün ve kendini beğendirmek, göstermek istiyorsun.
◊ Çok yıl bölümde hiç ruhsal ya da fizikî şiddete yahut tacize maruz kaldın mı?
Cinsel taciz yaşamadım, çok şükür. Lakin ruhsal şiddet yaşadım.
Ağır bir mobbing gördüm.
◊ Neydi yaşadığın şey?
Ben spor kökenliyim, antrenörlerimizde de aykırı motivasyon diye bir şey vardı. Biraz sert yapar ki, sen hırslan… Bizde de oyuncudan o duyguyu çıkarmak için biraz seni hırpalarlar. Lakin bunu bilerek, kendi egosunu devreye sokmadan yapanlar vardır. Ben de o denli bir şeyin içindeyim zannetmiştim. Değilmişim. Uzun bir mühlet buna maruz kalmışım. O sırada olağan yaşla da ilgili çok algılayamıyor, far tutulmuş tavşan üzere kalıyorsun.
‘YAŞIM KÜÇÜKTÜ ANCAK BÜYÜTÜP ANNE KARAKTERİ OYNATIYORLARDI’
21 yıldır ekranda ve tiyatro sahnesindesin fakat son üç senede büyük bir patlama yaşadın güya…
Evet, her oyuncunun bir işi vardır o denli. O işle bir şey olur, benim de ‘Kızılcık Şerbeti’ oldu.
◊ 45 yaşındasın. Hiç geç olduğunu düşündün mü?
Sektördeki yaş skalasına bakınca biraz geç oldu.
◊ Sevdin mi şöhreti?
Buraya gelmeden evvel Yasemin Sakallıoğlu’nun story’sinde şöyle bir kelam gördüm: “Geç gelen şöhret karakteri, süratli gelen egoyu besler.” 20’li yaşlarda olsam oraya kendimi kaptırmamam, savrulmamam mümkün değildi. Lakin ben her zamanki hayatıma devam ediyorum. Hiçbir şey değişmedi. Alışılmış dışarıdaki tanınırlık insanın hayatında biraz yük oluyor lakin şapkayla ve gözlükle bu işi çok kolay çözebiliyorum. Bir de dışarıda televizyonda göründüğüm üzere değilim. Çok spor giyinirim, erkek çocuğu üzere dolaşırım, o yüzden beni kimse algılayamıyor.
◊ Ekranda seni daima anne rollerinden hatırlıyorum…
Evet, genelde anne rollerindeydim. Bir periyot de bunu çok sorguladım, zira yaşım küçüktü fakat yaşımı büyütüp beni tekrar anne karakterinde oynatıyorlardı. Lakin ben televizyonun kurallarını kabul ettim. Televizyon süratli tüketime dayanan, risk almadan ilerleyen bir bölüm. “Bu rolü aslında Evrim oynadı, onu bu role düşünelim” demeleri çok anlaşılabilir bir şey. Ben de madem anne oynayacağım, zati 30 yaşından sonra bundan kaçmak da mümkün değil. Daima karşıt köşe anne rollerini kabul ettim.
‘İlişki ve o ihtimam bittiği vakit diğerlerini tanıma gereksinimi yaşadım’
◊ Aşkta sosyoekonomik ve kültürel farkları işleyen kıssalarda de rol aldın. Senin için bunlar kıymetli midir?
Benim için sosyoekonomik durum o listenin çok altında. Hiçbir vakit para pula değer vermedim, hatta biraz fazla değer vermiyormuşum. Biriyle ruhunun eşleşmesi çok az denk gelir, o yüzden bu dünyaya ilişkin maddesel şeyler benim için orada devreye girmez. Fakat toplumsal olarak bakarsak, mesela bir aile kurmak kelam hususuysa orada birtakım sorumluluklar ve maddiyat devreye giriyor.
◊ Kültürel farklar ne kadar değerlidir?
Aynı lisanı konuşmak çok kıymetli, bu arkadaşlıklarda da bu türlü. Hele bağlantı yaşadığın bireyle bağlantı kuramıyorsan orada birbirini anlamak mümkün olmuyor. Lakin bunların bir formülü yok; şahsa, duyguya nazaran değişiyor.
◊ Dizide oynadığın karakter aldatılıyor. Sen hiç aldatıldın mı? Yakaladın mı?
Aldatıldım doğal. Herkes aldatılmıştır diye düşünüyorum. Bildiriyle yakaladığım da, üçüncü bir kişinin bana ulaştığı durumlar da oldu.
◊ Bunlar aşka olan itimadını sarsmadı mı?
Sarsmaz olur mu? Orayı tamir etmek uzun vaktimi aldı, bunlar bağlantıya, erkeğe bakış açına mal oluyor. Toparlamak kolay olmadı.
◊ Sen hiç aldattın mı?
Hiç aldatmadım. ‘Çok aldatıldım lakin hiç aldatmadım’ da Yeşilçam sinemaları üzere oldu. Şunu itiraf edebilirim; ilgi ve o ihtimam bittiği vakit diğerlerini tanıma gereksinimi yaşadım. Bunu düşünürken kendimi yakaladım, sonuçta hepimiz insanız; robot değiliz, kendimi bu türlü yakaladığımda o bağlantıyı sonlandırdım, bu da bir aldatmak aslında.
‘HAYAT BENİ KONFOR ALANIMDAN ÇIKARDI’
◊ Rol aldığın işte hem önyargıları hem de her
karakterin, kendiyle ya da farklı görüş ve fikirlerle yüzleşmelerini görüyoruz. Sen yıllar içinde hangi önyargılarınla yüzleşip barıştın?
Mesela senin ömür kodlarınla benimkiler farklı, o yüzden oralarda insanları kınamak yerine öteki açıdan bakmalı. Bende o vardı; ‘Ne biçim biri, bu türlü mi konuşulur, bu türlü mi yapılır’ üzere şeyler…. Mesleğimin bana getirdiği en büyük şeylerden biri insanlara objektif, önyargısız bakmak oldu. Zira bir karakteri çıkarırken geçmişine ve yaşadıklarına da bakıyorsun. Hayata ve insanlara başka açıdan bakınca o vakit o önyargılar büsbütün yok oluyor.
◊ Bir hayat muhasebesi yaptığında artık nelerle yüzleşiyorsun?
40’lı yaşlar çok hoşmuş o manada. Büyüdüğümü, olgunlaştığımı hissediyorum. En büyük yüzleşmem de şu oldu; her şey Evrim yüzünden olmuş…
◊ Olumlu mu olumsuz mu bu bahsettiklerin?
Olumsuzdan bahsediyorum, her şey Evrim yüzünden olmuş. Daima diğerlerini suçlayarak bu vakte geliriz; ‘O bana şunu yaptı’, ‘Bana bu türlü davrandı’ üzere. Mesela buraya çok ukala bir formda gelsem, sen de bana o denli karşılık verirsin, ben de derim ki “Hakan Gence ne kadar ukala biriymiş”. Halbuki o benden kaynaklanıyordur, ben size müspet gelsem, siz de bana müspet davranırsınız; “Hakan çok tatlı adammış” derim. Kendimde yakaladığım en büyük şey bu oldu. Herkesin aslında benim aynam olduğunu fark ettim.
◊ Bunu nasıl fark ettin?
Şu an filtreden süzüp sana aktarıyorum biraz lakin aslında bu son 10 yılımı kapsayan çok sıkıntı bir ömür imtihanıydı. İnsan bir çıkmaza girdiğinde kendini oradan çıkarmak için çok şeye başvuruyor. Kitaplara, terapiste… Maneviyatını keşfediyor.
◊ Neydi o şiddetli imtihanlar?
İçinde her şey var. Biraz özel kalmalı.
◊ En şiddetli olanı neydi?
Babamın kaybı. Onunla başladı. Bu kadar yakınımda bir kayıp yaşamamıştım. Anlatmak mümkün değil, Allah herkese en gecinden versin. Orada hayatım makas değiştirdi…
◊ Baban hayatında kıymetli bir figür müydü?
Tabii. O vakitten bu vakte işle, bağlantıyla ilgili her şey o kadar çok art geriye oldu ki. Birisi benimle dalga geçiyor herhalde hissiyatı gelmişti, güya ‘Truman Show’da yaşıyordum. Hem maddi hem manevi çok sıkıntı ayakta kaldığım vakitlerim oldu. Bir insan sağlıklı olduğu sürece kesinlikle bir çıkış yolu vardır mottosuyla yaşadım. O bana bir çıkış yolu buldurdu.
◊ Aslında ekranda gördüğüklerimizin arkasında ne çok şey yaşanıyor…
Hepimizin bir hikâyesi, bir sınavı, cebelleştiği bir kederi var. Hayata biraz da şöyle bakıyorum; hayata memnun olmak için gelmedik, keyifli olursak cebimize kâr fakat buraya bir şey öğrenmeye geldiğimizi, Evrim’in de versiyonlarını yükseltmeye geldiğini düşünüyorum, oralarda da birtakım imtihanlarla oluyor. Bu hayatta konfor alanındayken insan bir şey öğrenemiyor, konfor alanından çıkmak gerekiyor,
hayat da beni konfor alanımdan çıkardı.