Bu sadece bir gençlik filmi değil
◊ “Karantina” sinemasındaki “Mahşerin 4 atlısı” ile bir ortadayız. Pekala bu dörtlünün yolları nasıl kesişti?
– Demirhan Demircioğlu: Kitabın müellifi Beyza Alkoç sayesinde bir ortaya geldik. Yazarı ve kitabı bilmiyorduk. Yapıtı 16 yaşında yazması, bu kadar büyük bir kitleye hitap etmiş olması, bunları kendine, hayal gücüne inandırması çok büyük bir başarıydı. Bizim için de çok büyük bir sorumluluktu bence. Bu türlü bir ortaya geldik.
– Meltem Akçöl: Şimdi “Karantina”nın sinema olacağı dahi muhakkak değilken, kitabın okurları beni öbür bir dizide görüp kitaptaki Zeynep Akay karakteri olarak seçmişti. Bu da çok büyük etkendi sinemada yer almam için. Kitabın sinema olacağını öğrendiğimde direkt menajerimi arayıp “Film çekeceğiz” dedim. İş daha bana gelmemişti ve menajerim de şaşırdı. “Bu rol bana gelecek” dedim. Dediğim üzere oldu ve üretimcimiz da “Eğer sen tamam demezsen bizim baktığımız öteki Zeynep yok” dedi.
Beyza’nın okurlarına ve seyircimize Zeynep Akay olma borcum vardı. O yüzden de bu işle anlaşmamak üzere bir seçeneğim yoktu. 2024 yılında çok uzun mühlet özel kimi hastalıklarla boğuştum ve tam olarak bu sete çıktığımda o kadar güzelleştirdi ki her şey beni. Her şeyi atlatıp kendi gücüme, ışıldadığım zamanlarıma geri döndüğüm bir iş oldu benim için. O yüzden çok özel bir yeri var.
– Onur Bay: Sinema projesi geldiği vakit “Karantina” dünyasını ve Beyza Alkoç’u bilmiyordum. Bu büsbütün benim ayıbımmış zira inanılmaz büyük bir dünyası varmış “Karantina”nın. İşin içine daha dahil olmadan görüşmeye gittiğim vakit nasıl bir dünyaya hitap ettiğimizi ve ne kadar büyük sorumluluk aldığımızı o vakit anladım. Bu biraz gerginlik oluştursa da sonrasından bu işin hakikaten keyfine bakmaya çalıştık daima bir arada. Beyza, 16 yaşında bu hayali kurdu ve bizi bu hayaline ortak etti.
– Taha Baran Özbek: Ben direktörümüzle daha evvel çalışmıştım. Oyunculuk stilimi biliyordu. Beni göstermiş yapımcılarımıza. Onlar da görüşmek istediler. Gittiğimde ben de “Karantina”yı bilmiyordum ancak öğrendiğimde çok beğendim.
Üstüne senaristlerimiz ve imal şirketimiz vizyonerliğiyle, yalnızca kitap kitlesine değil tüm yaş kümelerine hitap edebilecek A kalite bir iş ortaya çıkarmak istediklerini söyleyince çok etkilendim. Bunun üstüne ben de niyetlerimi ve fikirlerimi anlattım. Konuşma üslubum, hareketlerim onlarda Mert karakterini uyandırmış.
SİNEMA ÇOK BÜYÜK BİR KONFOR
◊ Yazılı bir işi görsele çevirmek bir manada risk de taşıyor. Bu sizi huzursuz etti mi?
– Meltem Akçöl: Evet hepimizi huzursuz etti.
– Onur Bay: Hepimizin bence en büyük tereddüt ettiği nokta oydu. Okurların hafızasında hepimizin karakterleri canlanıyor ve bizden çok daha âlâ o karakterleri biliyorlar. Doğal olarak biz de okurların başındaki karakterlere ahenk sağlamaya çalışıyoruz. Bir yandan kitabı senaryoya dönüştürmek, bir sinema yapmak her vakit kolay değil ve çok risk barındırıyor.
Hem kitabın dışına çıkmadan hem de senaryo formatında sinema sahnesine taşımak çok zordu. Bunu hoş bir formda başardığımızı düşünüyorum.
– Demirhan Demircioğlu: Beyza 16 yaşındayken bütün karakterleri saç, göz rengine kadar betimlemiş. O dünyanın havasını bile anlatmış.
Her sahnenin havası, rengi müziği bütün okuyucuların başında canlanıp bir de okuyucunun kendi hissiyle birleştiğinde 110 milyon okuyucu varsa 110 milyon sinema çekilmiş demek oluyor aslında bu. İzlendiğinde kimilerinin hayal ettiği üzere olmayabilir. Umarım çoğunluk sever.
◊ Hepinizin birinci sinema sineması tecrübesi. Onun heyecanı da başka olsa gerek…
– Meltem Akçöl: Sinema çok büyük bir konfor. Dizi setleri dışarıdan görünen ışıltısının dışında içinde bulunduğunda sahiden hem fizikî hem mental olarak çok yorucu bir yer. Sineması 4 haftada çektik. Esasen gerginliği olmayan, krizi fırsata çevirebilen beşerlerle çalıştık. Dizi setine tekrar döndüğümde bir afalladım.
– Demirhan Demircioğlu: Takım olarak aslında o kadar sorumluluk aldık ki herkes daha çok işe odaklandı. Dizide haftalık bir şeyin yorumunu görüyorsun. Bu bir döngüye giriyor. Fakat sineması yazın çektik, ortadan uzun vakit geçti. O heyecan denilen kısım vizyondan bir müddet evvel başladı.
– Taha Baran Özbek: Heyecandan çok kaygı oluştu. Zira Mert karakterini o denli bir yansıtmalıydım ki hem düzgün bir performans sergilemeliydim hem kitaba uygun olmalıydı hem de bu bir sinema sineması. Dizilerdeki üzere yayarak çekebileceğimiz bir şey değil. En başlarda Beyza’ya ve direktörümüze sürekli sorular sordum. Kitabı okumamın sonucunda da Mert karakterini benimsedim.
– Onur Bay: Ben Taha’ya katılıyorum zira bir karakteri uygun oynamak yalnızca bu sinema özelinde çok kâfi değildi. Bu kitapla ve senaryoyla bir bütün olmak zorundaydı. Uyumlu hareket etmek gerekiyordu.
Kendimizden bir şeyler katarken daima Beyza’ya danıştık, direktörümüz Ahmet Topuz’a sorduk. Hepimiz işine, karakterine saygılı ve sorumlu bir halde çalıştık.
BELALI TİPLERİ ÇEKERDİK
◊ Okul yıllarında nasıl öğrencilerdiniz?
– Meltem Akçöl: Ailem bana artık “Lütfen disipline gelmeyelim” diyordu. 6’ncı sınıftan lise 3’e kadar hakikaten haylaz küçük kız çocuğuydum. Çok yaramazdım. Daima de belalı tipleri çekerdim, daima başım belaya girerdi.
– Demirhan Demircioğlu: Ben liseyi Ankara’da okudum. Birçok hengamenin içinde bulundum fakat hiçbiri benim yüzümden değildi. Birini tutayım, birini ayırayım derken daima yüzüme bir darbe aldım.
– Taha Baran Özbek: Ben Kırklareli’nde okudum. Liselilerin birbirine sataşması sonucu polislerle başının belaya girmesi üzere durumları çok yaşadım. Sinemada de bu stil tedirginlikleri çok yaşıyoruz ve bu beni o yıllarıma götürdü.
– Onur Bay: Ben bu hususta çok sıkıcı biriyim. Başımı belaya soktuğum bir durum yaşamadım.
◊ Mesleğinizle ilgili gayeniz nedir?
– Taha Baran Özbek: Değerli bir rol yazıldığında “Bu rol Taha Baran Özbek tarafından oynanır” dedirtebilmek.
– Onur Bay: Birçok hayalim var. Burada anlatmaktansa hayata geçirip ondan sonra sizinle tekrar sohbet ediyor olmak beni çok daha heyecanlandıran bir şey olur.
– Meltem Akçöl: Ne vakit bir maksat koysam ona ulaştığımda daha büyüğünün hayalini kuruyorum. Mesleğim boyunca en çok istediğim şey hayal kurmaktan hiçbir vakit vazgeçmemek.
– Demirhan Demircioğlu: Yaptığım her işte izleyenlere dokunabildiğim, her yaptığım işte birilerinin bir hissine hitap edebilmek isterim.
EKRANDA GÖRDÜKLERİ KARAKTERİ SEVİYORLAR
◊ Hepinizin başka ayrı fan kitleleri var. Böylesine tanınır olmak hayatınızda neleri değiştirdi?
– Demirhan Demircioğlu: Dizide oynadığım karakterle ilgili beşerler kendi hayatından bir yorum yapıyor, o çok hoşuma gidiyor.
– Onur Bay: Bence hepimizin isteyeceği şey yaptığımız işlerle, performanslarla ilgili bir dönüş almaktır. Ne kadar çok beşere ulaşırsa o kadar çok keyifli oluyorum. Tanınmak bizim iş için bazen güç olsa da bazen de işin çok hoş karşılık aldığımız tarafları olabiliyor. O yüzden ben memnunum.
– Meltem Akçöl: Benim daha geniş kitleye ulaştığım iş “Duy Beni” oldu. Onu da şanslıyım ki kesime girdiğim birinci sene yaşadım. O kadar erken yaşta bunu görmüş ve kesimin bir getirisi olduğunu küçük yaşta öğrenmiş bulundum. Tanınmak doğal memnun ediyor lakin günün sonunda yaptığım iş ekranda. Beşerler ekranda gördükleri karakteri seviyorlar, bunu unutmamamız gerekiyor.
DİZİSİNİN ÇEKİLMESİNİ ÇOK İSTİYORUZ
◊ Sizce seyirciler bu sineması neden izlesin?
– Demirhan Demircioğlu: Bu türlü bir öyküye bence çok fazla Türkiye’de cüret edilmedi.
Sinemanın pandemiden sonra pahası azaldı. Bu da hayal gücünü sağlıklı kullanılamaz hale getiriyor. Cool bir iş oldu.
– Meltem Akçöl: Kaliteli bir iş oldu. Bana şunu düşündürdü “madem bu türlü çekilebiliyordu niçin yapmıyoruz”.
– Onur Bay: Ben bu işin çok dinamik bir iş olduğunu düşünüyorum. Biz gücümüz de o dinamiği çok güzel etkiledi.
– Taha Baran Özbek: Bu yalnızca gençlik işi değil, yol arkadaşlığının başlangıcını anlatan birinci sinema aslında.
5 kitaptan oluşan, liseden yetişkinliğe uzanan bir öykü anlatılıyor. Biz de öykünün birinci kısmını çektik. Devamını da çekmeyi diliyorum.
◊ Fragmanı birinci izlediğimde “dizisi de çekilebilirmiş” hissi uyandırdı bende bu proje. Var mı o denli bir plan?
– Demirhan Demircioğlu: Biz de çekerken onu düşündük.
– Taha Baran Özbek: Çok istiyoruz.
