‘Acı geçer ama gurur kalır’
Bembeyaz bir sonsuzluğun içerisinde 51 gün boyunca tek başına 933 kilometre yol yürümek… Ali İstek Bilal (52) insan sonlarını zorlayan Güney Kutbu seyahatinde yalnızlıkla, çok soğukla ve güçlü tabiat şartlarıyla gayret etti. Her gün 10 saat yürüyerek günde 7 bin kalori yakan, toplamda 11 kilo veren Bilal bu destansı seyahati sırasında yalnızca haritalar ve uydu üzerinden takip edilebilen bir iz bıraktı. Hem fizikî hem ruhsal dayanıklılığın sınandığı bu eşsiz tecrübesiyle cüret ve azmin ne kadar güçlü olabileceğini bir sefer daha kanıtladı. Ali İstek Bilal ile Antarktika’da Union buzulunda kurulu Antartic Logistica Expedition’ın (ALE) çadırındayken konuştuk. Güney Kutbu’na Türk bayrağını dikip İstiklal Marşımızı okuyarak sonlandırdığı seyahatini gurur ve kimi vakit gözyaşlarıyla anlattı.
◊ Güney Kutbu’na giden kuvvetli seyahatte sizi en çok motive eden şey ne oldu?
51 gün, 933 kilometre boyunca kimseyle konuşmadan yürümek ve aksaklıklarla başa çıkmak sahiden çok zordu. Tüm bu zorluklara karşın 51 gün boyunca yürürken daima İstiklal Marşımızı ve bayrağımızı düşünerek motive oldum.
◊ İstiklal Marşımızı okurken aklınızdan neler geçti?
Ben bayrağı yalnızca 933 kilometre boyunca taşıyarak yürümedim. Zati 51 yıldır göğsümde ve kalbimde taşıyorum. Eski bir ulusal atlet ve olimpik atlet olarak Olimpiyat Oyunları’nda yarışıp bayrağımızı göndere çekme onurunu yaşadım. Bu yüzden, bayrağı hayatımın 51 yılı boyunca taşıdım. Orada yaptığım şey yalnızca sembolikti.
‘BURAYA KADARMIŞ DEDİM’
◊ Seyahat boyunca aklınızdan neler geçti?
Sponsorlarımdan biri bana uydu üzerinden Wi-Fi sağlayıcı aldı. Çok düşük ölçekli fotoğraf gönderip alabiliyordum. Her gün ses kaydımı ve bir fotoğrafımı gönderiyordum. Bu, uydudan takip edildiğim haritaya işleniyor, takipçilerim o günkü ses ve fotoğrafı görebiliyordu. Eşim Instagram’da paylaştı, gelen yorumları da bana yolladı, her gece okuyup çok duygulandım. 51 gün boyunca her gün 10 saat yürüdüm, toplamda 350 bin kalori yaktım ve 11 kilo verdim. Yürürken size yakın olan tek şey Yaradanınız, Allah’la konuşup dua ediyorsunuz. Yarı yoldan sonra dua edip yalvarmaların dışında onunla konuşmaya başladım. Zorluklar ortasında eşimi ve dönüşte anlatacağım kıssaları düşünerek motive oldum.
◊ Bu seyahatte çok zorlandığınız, ‘buraya kadarmış’ dediğiniz bir an oldu mu?
Tabii, solar panelim kırıldı. 3-4 gün boyunca şarj edemedim hiçbir şeyi. Takip aygıtlarını şarj etmem gerekiyordu ki nerede olduğumu görsünler. Kurala nazaran, 48 saat benden haber alamazlarsa kurtarma operasyonu otomatik başlar. Kurtarma operasyonu 100 bin doların üstünde… Çok korktum şarj biterse diye. Sonra “Sizinle irtibata geçemeyeceğim, bana bir biçimde yardım etmeniz lazım” dedim. “Tamam, başladığın rotaya bir küme gidiyor. Biz birkaç gün sonra o kümesi uçakla götüreceğiz. Uçak senin oraya gelip solar panelini atacak tepeden” dediler. Bu sefer uçak bana solar paneli atmak için yoldayken kayak bağlamam kırıldı. Kayak gitti ayağımdan. Kayak olmadan, ayakkabıyla, botla bastığın vakit bileğine, dizine kadar gömülüyorsun karda. Yürümek mümkün değil. Eyvah dedim, bu iş buraya kadar. Çabucak bildiri attım: “Uçakta yedek kayak bağlaması var mı?” Yokmuş. O vakit da dedim buraya kadarmış diye…
◊ Sonra ne yaptınız?
Eşim tertip yöneticisine yazdı. “Ali’nin rotası üzerinde bir akaryakıt noktası var. Uçaklarımız oraya inip akaryakıt ikmali yapıyor, oraya kadar gidebilirse biz kayak bağlamasını evvelden bırakabiliriz” dediler. O kırık kayağımla bile 20-25 kilometre yaptığım günler oldu. Ardımda 2 metre 15 santimetrelik devasa bir kızak var. O kızağın içinde 2 aylık yemeğim, uyku tulumum, çadırım, elektronik cihazlarım… Her şeyim o kızağın içinde. Kızağı 933 kilometre boyunca çektim. Kutup noktası 2.850 metre üstte. Uludağ’ın tepesinden daha üste çektim yani.
‘DİLENCİ ÜZERE…’
◊ Nereden aklınıza geldi bu çaba? 50 yaş sonrası planı mıydı?
İstanbul’da büyük bir spor kulübünde genel müdürlük yaparken 13 yıl evvel Nasuh Mahruki ile yaptığımız bir sohbet sırasında Güney Kutbu fikri ortaya çıktı. Nasuh “Bir Türk’ün keşfetmediği bir yere git” dedi. Güney Kutbu için araştırmalara başladım ve Antarktika’da ekstrem turizm operasyonları yapan bir şirket buldum. Fakat proje maliyeti 120-130 bin ’yu buluyordu. Sponsor ararken bir banka takviyesini son anda çekince küstüm, projeyi rafa kaldırdım. Üç yıl evvel zihnen ve bedenen en düzgün dönemimde olduğumu hissedip yakın etrafıma “Sevgili dostum, yıllardır hayalim olan kutup seyahatini yapmaya karar verdim. Beni maddi ve manevi desteklersen çok sevinirim” diye ileti atıp dilenci üzere para ve yardım istedim. Bu takviyeyle evvel Svalbard’da Kuzey Kutbu’na yakın bir adada eğitime katıldım, akabinde arktik şartlarda hayatta kalma eğitimi aldım ve Güney Kutbu hayalimi gerçekleştirdim.
‘EN ÇOK EŞİMİN HAZIRLADIĞI PİZZAYI ÖZLEDİM’
◊ Dönünce yapmayı birinci istediğiniz, hayalini kurduğunuz şey ne?
Çok şey var fakat karım konutta çok hoş pizza yapar. Çok kola fanı değilim ancak hamburger ve pizza yerken kesinlikle kola içerim. Kola içip sonrasında da nargile içmek, keyif yapmak istiyorum.
◊ Yaşadığınız bu eşsiz tecrübe hayata ve insanın sonlarına bakışınızı nasıl değiştirdi?
Benim bir sürü öğrencim var; triatlon, Ironman yapıyorlar, maraton, ultra maraton koşuyorlar. Ben de ekstrem şeyler yapıyorum. Beni daima çok üst düzeyde görürler. “Robocop üzere adamsın” diye takılırlar. Ben de diyorum ki “Hayır, ben de senin üzere etten, kemikten bir beşerim. Yediğim, içtiğim hiçbir şey farklı değil, istemen kâfi. İnsanoğlu istediği her şeyi başarabilir”. Ben öğrencilerimi daima bu türlü yetiştirdim. Acı geçer lakin gurur kalır. Sen de yapabilirsin. Yalnızca istemen kâfi.
