‘Ben durmam, dünya durur, ben yine dönerim gibi geliyordu’

Kariyeri de kendisi de parıldıyor. Tam da yaşının getirdiği üzere kıpır kıpır. Hoş, sevinçli, sempatik ve çok konuşkan. İnsanın içini ısıtan bir hali var. İleride daha da sık göreceğimiz Helin Kandemir’i yakından tanımak için başlıyoruz muhabbetimize…

◊ Bu sene 21 yaşına giriyorsun. 13 yaşından beri de setlerdesin…
    Daha da eski aslında, 13 yaş benim için bir geri dönüştü.

◊ Kaç yaşında birinci defa setteydin ki?

3,5 yaşında.

◊ 3,5 yaşında bir çocuk “Ben oyuncu olacağım” demez. Sen ailenin proje çocuğu falan mıydın?

Ben çok dışadönük bir çocukmuşum. Gücüm daima şu an olduğum şeye yakınmış. Anneme “Helin’i bir kamera latifesinde oynatsak olur mu? Ona hatıra kalır. Çok keyifli oluruz, size de hatıra kalır” demişler. Annem de kabul etmiş. Ben kamera latifesinde oynamışım. O vakitler çok laf dinleyen, o yaşta çocuk oyuncu da yokmuş. Oradaki performansım kulaktan kulağa yayılmış ve ben çocukluk periyodumu kamera önünde geçirmeye başlamışım.

◊ Nerelerde rol aldın?

Reklam sinemaları, dizilerde bir-iki kısım oyunculuk… Setler şu an çocukların sahip olduğu imkânların 10’da 1’ine sahip değildi. 15-16 saat çalışırdık takımla bir arada. Annem 7 yaşımdayken “Burası senin için şu anda çok hakikat bir yer değil” dedi. Ben de dublaja başladım. Çocuk oyuncuları ve animasyonları seslendiriyordum. Yedi seneye yakın yalnızca dublaj yaptım, hâlâ da yapıyorum.

◊ Ailede oyuncu var mı?

Yok. Babamı esasen kaybettik. Onlar ben çok küçükken ayrılmışlar. Annem de ikinci eşiyle aslında benim vesilemle tanışmış. O bölümün içindendi. Aslında o yıllarda ben işimi ve annem eşini bulmuş oluyor.

◊ Sen annenle kalırken babanla görüşüyor muydun?

Yani o denli çok…

◊ Yakın değil miydiniz?

Çocuk anneyle büyümeye daha yakındır ve anneye daha temaslıdır. Ben de öyleydim açıkçası. Annemin kızıydım, hâlâ öyleyim. Hareketlerim annemin birebiri, konuşmam birebiri… Biz birlikteydik.

◊ Tek çocuk muydun?

Annemle babamın birinci ve tek kızıyım. Annem tekrar evlendi ve bir kız kardeşim var. Kardeş, karındaş demek. Zeynep benimle birlikte büyüdü.

◊ Bütün bunların hayatına yansıması nasıl oldu?

Bir uyumlu olma paniği geliyor. Çok şükür, çok yeterli beşerlerle büyüdüm lakin biraz dağınık büyüdüm. Hayata daha sıkı sarılıyorum, daha tezcanlıyım, “Hemen olsun, bunu da yapalım” diyen biriyim.

◊ Pekala, 13 yaşında ekrana neden döndün?

Arkadaşlarımdan “Ben orada oynadım, ben burada oynadım” üzere şeyler duyuyordum. Ben de “Bunu bir orta yapabiliyordum, neden tekrar olmasın” dedim.
Ve bir ajansa kaydoldum. 2016’da ‘İsimsizler’ dizisine deneme çekimi yaptım. Olağanda benim rengimde bir çocuk istemiyorlardı lakin seçildim. Dokuz yıldır hiç durduğumu bilmem.

?

‘MESLEKİ BİR AÇGÖZLÜLÜK DEĞİL, ÇALIŞMA İHTİYACI’

◊ ‘Aşkın Yüzü’ 6 Haziran’da vizyona girecek. ‘Cinlerin Düğünü’nün çekimleri bitti. ‘Balina’ oyunun ve ‘Şakir Paşa Ailesi: Mucizeler ve Skandallar’ var. Selman Nacar’ın yönettiği dizin kısa mühlet evvel yayımlandı… Bu nasıl bir çalışmaktır?

Aynı devir gördüğünüz için o denli hissediyorsunuz.

◊ Hırslı mısın?

Yemin ediyorum, hiç değilim. Birinin
çekimleri bitince oburu başladı. Benim ruhum 1,5 ay sonra aranmaya başlıyor,
“Hadi çalışalım” oluyor. Bu da mesleksel bir açgözlülük değil, çalışma gereksinimi. Bir orta hatta ben durmam, dünya durur, ben yeniden dönerim üzere geliyordu.

◊ Yeteneklisin ancak onun dışında sence neyi yanlışsız yapıyorsun da seni seçiyorlar?

Bilmiyorum. Yüzüme, gözüme baktığında çok bizden biriyim. Lakin dediğim üzere, benim öyküm burada yazılmıştı. Bir sürü şey denedim, keman çaldım, dublaj yaptım, öbür bir şey okumak istedim fakat daima yollar buraya çıktı.

◊ 2019’da Emin Alper’in sinemasında (Kızkardeşler) oynadın. İstanbul Sinema Festivali’nden En Yeterli Bayan Oyuncu mükafatın var. Çıta çok yüksek… Bundan sonra daha ne yapacağım diyor musun?

Bunları senden duyduğum için onur duydum. Lakin benim için bir çıta yok. Yalnızca “Bana gereksinimi olan iş ve benim ona gereksinimim olan karakter beni bulsun” diyorum. Ve daima çok hoş, kaliteli işlere denk geldim. Lakin bu bir tercih değildi. Artık de o denli “Allah’ım hakikaten benim sesime muhtaçlığı olan bir kızı oynayayım” diyorum.

◊ Bağımsız sinemalarda de oynadın, tanınan diziler de yaptın. Hayalini kurduğun şey jönfi olmak mı, yoksa bağımsız işlerle anılan biri olmak mı?

Helin’e benzemek gayem, biri üzere ya da bir şey üzere olmamak. Buna gayeye gitmek olarak bakmıyorum, seyahatimden çok keyif alıyorum. Bundan 10 sene sonra kendimi yaratıcı, gülerken, güçlü, bahadır görürsem benim için tamamdır.

‘Çıplak kalmışım üzereydi…’

◊ Tiyatro oyununa gelirsek… ‘Balina’da babasıyla hesaplaşan bir kızı oynuyorsun. O karakter üzere senin de babanla aralı ait olmuş ve sen de babanı kaybettin. Seni o açıdan zorladı mı?

Mesela sen bu soruyu sorduğun an, birinci başta panik oluyorum. Sonra konuştukça çok rahatlıyorum. Zira birini kaybettiğinde o camın kırık ve daima taş atacaklar. Söylersem “Ben üzgünüm” diye, güya herkes kendinde beni üzebilme hakkını görür… O yüzden bu oyunu yapmaktan başta çok korktum. Zira nitekim çok üzülüyorum oynarken. Çıplak kalmışım üzereydi. Lakin özgürleşmek, “Yaram var ve onunla da çok mutluyum” demek hoş bir şey. Benim tecrübelerim, hayat deneyimlerim birilerine o akşam kimi şeyler hissettiriyor. Dünyanın en değerli hissi.

◊ Babanla görüşmediğin halde kaybı etkiledi mi seni?

Tabii. Birini kaybetmek, onunla yaşanacak ihtimalleri kaybetmek oluyor. Doyasıya yaşansa bu kadar dağılmazdım. Yaşanabilecek şeylerin önüne geçiyor. Yaşansaydı bir şeyler, yaşanmış, hatıramda kalsın derdim. Fakat o denli olmadığı vakit öbür bir yarım kalmışlık oluyor. Onu kimse tamamlayamaz.

 

‘ASLAN YATTIĞI YERDEN BELİRLİ OLUR, HİÇ SEVMEM DAĞINIKLIĞI’

◊ Paklık takıntın varmış. Yanlışsız mu bu?

Annemden kaldı. Sistem ve paklık. Mesela sana gelmeden evvel duşa girdim, çıkınca orayı bir saat silmem lazım. Aslan yattığı yerden aşikâr olur. Okuldayken de tertemiz yerde ders çalışırdım. Hiç sevmem dağınıklığı.

◊ Hayatına giren adam çorabını yere fırlattı, ne olacak?

Hayatımda hassasiyetlerime dikkat eden insanları tercih etmek isterim. Mesela tatile gitmek bile benim için gerilim. Üç gün mesken toz olacak. Çok güç bir şey hakikaten.

◊ 20 yaşına veda ederken kendini nasıl anlatırsın?

Enerjik… Kendimi kırılgan lakin güçlü buluyorum. Beni çok kolay kırarsın lakin süratlice esnerim, sert değilimdir. “Bu illa olacak” diye bir şeyim yoktur, rahatımdır.

 

‘BİR SÜRÜ YARALAR ALINDI, O YARALAR YAŞ ALDIKÇA SARILDI’

◊ Çocuk yaşlardan beri setlerdesin. Artık geçmişe dönüp baktığında “Aslında kimi yaşadıklarım olağan değildi” dediğin şeyler var mı?

Olmaz olur mu? Hâlâ da yaşıyorum… Bazen sette bir şeyler oluyor, bir sene sonra diyorsun ki: “Bu olağan değildi ya. Bunun olmaması lazım, buna müsaade vermemek lazımdı, hayır demek gerekirdi.” Bundan dokuz sene öncesiyle ilgili de birebir şeyi söylüyorum. Önüne geçmek isteyeceğim durumlar olağan oldu. Bir sürü yaralar alındı, o yaralar yaş aldıkça sarıldı. Çocuklar için setler, o vakit hiç konforlu yerler değildi. Lakin tekrar başladığım vakit daha kontrollüydüm, akıl ermez yaşta değildim. Ben de büyümüştüm. Çok hoş insanlara denk geldim.

◊ Çocuk yaşta başlayıp bu işte tutunamayan hem Türkiye hem dünyada birçok isim var. Sen hazırlıklı mıydın buna?

Bu çok sıkıntı bir meslek, istediğin an yapabileceğin bir şey değil. Nasip problemine de çok güveniyorum. O yüzden üniversite imtihan devrinde bir anda, ani bir kararla psikolojiyi seçtim. İstedim ki ne oyunculuğun elini büsbütün bırakayım ne de ondan ibaret hale geleyim. Lakin şunu gördüm; öteki bir şeyi seçebildim. Bir de benimki toplumsal bir korku değil, ben oynamazsam, şayet bu hisler benden çıkmazsa boğazıma düğümlenir ve yok olurum diye düşünüyordum. Ya yazacak, ya çizecek ya da oynayacaktım.

◊ Oynamazsam ölürüm diyenlerden misin?

İnsan hayatta kalmak üzerine bir varlık, ölmem bence. Yaşamak… Benim kökümde hayat var. Kendimle ilgili en sevdiğim şey, hayatımın en karanlık periyodunda bile kapılarımı kapatmamış olmam. Lakin işimi yapmazsam kolum kanadım kırılır.

◊ Genç bir oyuncu için bu iş yalnızca parıltıdan mı ibaret?

Artısı çok hoş, büyülü, “Allah’ım, ne şahane beşerler tanıdım, neler yaşıyorum, gittiğim ülkeye, gezdiğim kente bak” diyorsun. Lakin bunun metrukluğu da çok karanlık oluyor. Bence bizi öteki mesleklerden ayıran şey şu; ben vücudumla, ruhumla bir iş yaptığım için burada değer göremediğim an, hayatta da bir karşılığım yok üzere hissediyorum. Halbuki mühendis olsan “Şu an bu iş yeterli değil, gelişmeli” dersin. Ancak mesela oyunculukta biri, bir işe senin vücudunu uygun bulmuyor. Aman Allah’ım, saçım sarı değil, çok özür dilerim! O yüzden bu işte kalabilmek için demir üzere bir psikolojin olması gerekiyor.

6 Haziran’da vizyona girecek olan ‘Aşkın Yüzü’ sinemasında Helin Kandemir ve Onur Seyit Yaran başrolleri paylaşıyor.

‘SADECE KANIMDAKİ ADRENALİNİ BİLİRİM VE ONU SANA ASLA TANIMLAYAMAM’

◊ Yeni sinemanın ‘Aşkın Yüzü’ ne anlatıyor?

‘Aşkın Yüzü’ iki gencin kıssası. Karakterlerden Onur’un canlandırdığı Özgür’ün yüz körlüğü rahatsızlığı var, bu nörolojik bir rahatsızlık. Yüzleri seçemiyor, hatırlamakta zahmet çekiyor. Sana bakıyor ve bilekliğinden tanıyor mesela. Benim karakterim de kendini bir yerden eksik hisseden bir genç kız. Babasız, ailesiz ömür sürmüş ve kendini daima kendisi var etmek zorunda kalmış. Annesini kaybettikten sonra çabasına kapalı kapılar gerisinde devam etmiş. Özgür’le tesadüfen çağdaş bir Sindirella masalı üzere yolları kesişiyor. Ve bu gecenin büyüsünden kurtulamıyorlar. Lakin Özgür onu sonra hatırlamıyor. Hem çok romantik, hem komik
hem dramatik bir sinema.

◊ Sen yüz körü olan birine âşık olabilir misin?

Ben her şeye çok âşık olabilirim. Filtrem yok. Ben birini seversem o benim için harikadır.

◊ Sen aşkın hangi yüzünü
yaşıyorsun?

Huzurluyum, ayağım yerde hissediyorum, uygunum çok şükür.

◊ Bir birlikteliğin yok o halde…

Çok ağır çalışıyorum, hayatımda özel bir bağ kurduğum kimse yok.

◊ Aşk tanımın var mı?

Sadece kanımdaki adrenalini bilirim ve onu sana asla tanımlayamam.

◊ Alakalarda kriterin var mı?

Keşke kriterim olabilse ve ona nazaran hareket edebilsem. O denli bir kriterim yok, başıma geliyor ve yaşıyorum.

‘Linçlenmek beni birinci başta çok demoralize ediyordu, panik oluyordum’

◊ Sen Z Kuşağı’sın. Toplumsal medyanın en cafcaflı devrinde ünlü oldun. Herkesin gözü önünde büyümek nasıl?

Muhteşem bir yere geldik. Ben kameranın önünde büyüdüğüm için her genç insan üzere çocukluk ve büyüme ortasında bir eklem yaşındayım şu anda. Ve vücudum dahil, ruhum bir sürü tecrübe geçiriyor. Kilo alıyorum, kilo veriyorum, bir şeyler yaşıyorum, deneyimliyorum. Benimle birlikte bunlara herkesin şahit olması hem çok müthiş bir mahremiyet bölünmesi hem de çok ortak ve çok birlikte hissettiriyor beşere. Yani birlikte bir şeyi deneyimlemek bana başta öcü üzere geliyordu. “Aman Allahım, ben kilo aldım” falan oluyordum. Halbuki büyüyorum. Evet, yanaklarım, yüzüm, gözüm, bacağım değişiyor.

◊ Linçler ne hissettiriyor?

Düşünsene, tanımadığın biri sana oradan “Bu işten ayrıl” diyor. Bir dakika, ben aylardır buna çalışıyorum! Çok korkutucu bir güç. Linçlenmek beni birinci başta çok demoralize ediyordu, yaralanıyor, panik oluyordum. Lakin artık sağlıklı bir filtre geliştirdiğimi düşünüyorum. İçeriye neyi almam ve neyi kapıda bırakmam gerektiğini yeterli biliyorum, daha dirençliyim.

◊ Daha 20 yaşındasın ve 17 yıldır çalışıyorsun. Büyüyorsun, aklın ve isteklerin değişiyor. Bunlar olurken ‘Ben neredeyim ve ne yapıyorum acaba’ dediğin oldu mu?

Babamı kaybettiğim periyotta bir anda birinin kaybına bu kadar yakın olmak bana tuhaf bir anlamsızlık ve bir boşluk hissi getirdi. Çalışıyoruz, neye çalışıyoruz, bir şey anlatıyoruz ve kime anlatıyoruz? Oyunculuk başta benim başıma geldi. Ben aklıselim biri üzere bunu tercih etmedim. Bir baktım buradayım. Fakat bu mesleğin en büyülü tarafı bu. Tiyatro yaparken anladım bunu. Daima tıpkı işi yapıyorsun, daima farklı hissediyorsun, daima farklı bir şey yaşıyorsun. Hiç pişman olmadım.

◊ Sen Z Kuşağı’sın. Toplumsal medyanın en cafcaflı periyodunda ünlü oldun. Herkesin gözü önünde büyümek nasıl?

Muhteşem bir yere geldik. Ben kameranın önünde büyüdüğüm için her genç insan üzere çocukluk ve büyüme ortasında bir eklem yaşındayım şu anda. Ve vücudum dahil, ruhum bir sürü tecrübe geçiriyor. Kilo alıyorum, kilo veriyorum, bir şeyler yaşıyorum, deneyimliyorum. Benimle birlikte bunlara herkesin şahit olması hem çok fecî bir mahremiyet bölünmesi hem de çok ortak ve çok bir arada hissettiriyor beşere. Yani birlikte bir şeyi deneyimlemek bana başta öcü üzere geliyordu. “Aman Allahım, ben kilo aldım” falan oluyordum. Halbuki büyüyorum. Evet, yanaklarım, yüzüm, gözüm, bacağım değişiyor.

◊ Linçler ne hissettiriyor?

Düşünsene, tanımadığın biri sana oradan “Bu işten ayrıl” diyor. Bir dakika, ben aylardır buna çalışıyorum! Çok korkutucu bir güç. Linçlenmek beni birinci başta çok demoralize ediyordu, yaralanıyor, panik oluyordum. Lakin artık sağlıklı bir filtre geliştirdiğimi düşünüyorum. İçeriye neyi almam ve neyi kapıda bırakmam gerektiğini uygun biliyorum, daha dirençliyim.

◊ Daha 20 yaşındasın ve 17 yıldır çalışıyorsun. Büyüyorsun, aklın ve isteklerin değişiyor. Bunlar olurken ‘Ben neredeyim ve ne yapıyorum acaba’ dediğin oldu mu?

Babamı kaybettiğim devirde bir anda birinin kaybına bu kadar yakın olmak bana tuhaf bir anlamsızlık ve bir boşluk hissi getirdi. Çalışıyoruz, neye çalışıyoruz, bir şey anlatıyoruz ve kime anlatıyoruz? Oyunculuk başta benim başıma geldi. Ben aklıselim biri üzere bunu tercih etmedim. Bir baktım buradayım. Lakin bu mesleğin en büyülü tarafı bu. Tiyatro yaparken anladım bunu. Daima birebir işi yapıyorsun, daima farklı hissediyorsun, daima farklı bir şey yaşıyorsun. Hiç pişman olmadım.