‘Çocuklar büyüyünce bizimle vakit geçirmek ister mi?’
Gizem: Gülay, yarın Anneler Günü. Lorin bebekken bir şey anlamıyordum ancak şimdilerde oldukça duygusalım. İrtibat arttıkça bağ da güçleniyor. Her gün Lorin’le o kadar çok vakit geçiriyorum ki; meskende sinema izlemek, kutu oyunu oynamak, İstiklal’de yürüyüşe çıkmak, dışarıda akşam yemekleri, vapurda martılara simit atmak, sinema rutinleri… Geçen birden aklıma geldi, Lorin beni kaç yaşına geldiğinde bırakacak? Bir mühlet arkadaş bağımlısı olacak, biliyorum lakin sonra bugünlerin emeğinin karşılığını görür müyüm sence?
Gülay: Gizem sen ‘duygusal anne girdabına’ düşmüşsün (gülüyor). Lakin anlıyorum. Ben de Bilge’yle her sinemaya gidişimizde, her alışveriş sonrası kafeye oturduğumuzda içimden ‘Umarım bunu daima yapmak ister’ diyorum. Gençlikte kısa periyodik uzaklaşmalar olabilir lakin temel düzgün atılmışsa o bağ kolay kopmuyor.
Gizem: ‘Duygusal anne girdabı’ da ne Allah aşkına, her gün yeni bir tarif (gülüyor)…
Gülay: Bir annenin sıradan bir anda aniden geleceğe dair ağır hislere kapılması, ‘Büyüyünce benimle vakit geçirmek isteyecek mi’ üzere kanılarla derin bir his girdabına girmesi… Yani sevgi dolu bir an yaşarken zihnen yıllar sonrasına gidip ‘Beni sevecek mi, yanımda olacak mı’ diye kaygılanması.
Gizem: Evet, yaşıyorum vallahi. Pekala, sence yanlışsız yolda mıyız?
Gülay: Bence hakikat yoldayız lakin geçen gün haber sitesi CNBC’de çok hoş bir makale okudum bu hususla ilgili. Şuurlu ebeveynlik araştırmacısı Reem Rouda 200 çocuk ve ebeveynle bir çalışma gerçekleştirmiş ve sonucunda lise çağındaki çocuklarıyla güçlü ilgileri olan ebeveynlerin ortak özelliklerini sıralamış.
Gizem: Anlat bakayım, not alıyorum, duygusalım ne de olsa.
Gülay: Birincisi, etkin dinleme çok değerliymiş. Yani çocuğun bir şey anlattığında çabucak tahlil sunmak yerine yalnızca dinlemek, hissini anlamaya çalışmak. Biz anneler çabucak müdahale ediyoruz ya hani, işte onu biraz bırakmak gerekiyormuş.
Gizem: Evet, “Parkta biri bana berbat davrandı” dediğinde çabucak “Kim o? Nerede o” moduna giriyorum. Halbuki yalnızca hislerini paylaşmak istiyor.
Gülay: Motamot o denli. Sonra da sonları tekrar belirlemek geliyor. Yaş büyüdükçe bağ de evriliyor. “Ben anneyim, bilirim” devri bitiyor. “Ebeveynlikten çıkıp yavaşça arkadaşlığa dönmeli” diyor uzmanlar.
Gizem: Hani arkadaş olamıyorduk? Anne anneydi, çocuk çocuktu. Bu uzmanlar ha teğe karar değiştiriyor (gülüyor). Karışırım ben, ne demek karışmamak?
Gülay: Bir yerden sonra annenler sana karışabildi mi Gizemcim? O yüzden artık ne kadar birlikte karar alırsanız, ileride de fikir alışverişi devam ediyor. Bir de çok hoşuma giden bir şey vardı makalede: Bağlantı eksikliğini ferdî almamak. Yani o yaşlardaki çocuğun seni her gün aramıyorsa, bu seninle değil, onun temposuyla ilgili olabilir.
Gizem: Hah, işte biri bunu benim anneme anlatsın. Bu bahiste zayıfım lakin annemle de ben çocukken aktiflikten aktifliğe koşmuyorduk hani!
Gülay: Bu yüzden de “Çocuklarla yeni gelenekler oluşturun” diyordu makale. Yani çocuk büyüyünce birlikte geçirilen vakit bitmiyor, yalnızca form değiştiriyor. Tahminen bir gün seninle Lorin’in klâsik kahve buluşmaları olur. Ya da her ay birlikte tiyatro gecesi…
Gizem: O vakit ben şimdiden “Büyüyünce de birlikte kahve içeceğiz” kelamını alayım ondan. Bu hafta sonu vapurda martılara simit atarken konuşayım.
Gülay: Yap bence. Bu bağları erkenden örüyoruz. Tahminen bir müddet sonra bizi “Çok karışıyorsun” diye hayatının dışında tutacak fakat sonra dönecek. Biz daima orada olduğumuz sürece… Bunu çok sık söylüyoruz biz Bilge’ye: Biz daima buradayız…
Gizem: O vakit şöyle diyelim: Bugün vapurda attığımız her simit, yarın birlikte içeceğimiz kahvenin tohumu! Ne laf söyledim lakin ya…
Gülay: Âlemsin ancak haklısın da (gülüyor).
