Hayatını kurtaran telefon çağrısını neredeyse reddediyordu… ‘Sizin için yeni akciğerlerimiz var. Onları istiyor musunuz?’

Charlotte Davies, akciğerlerde ve sindirim sisteminde yapışkan mukus birikmesine neden olan kalıtsal bir hastalık olan Kistik Fibrozis (KF) teşhisi konulduğunda şimdi üç haftalık bebekti. Yani hayatı en başından beri karmaşıktı.

Charlotte’un durumu akciğer enfeksiyonlarına ve yiyecekleri sindirmede problemlere neden olabiliyor. Bu nedenle annesi Sam, ebeveyn olmanın yanı sıra tam vakitli bir bakıcı haline geldi.

Kistik Fibrozis, ter ve mukus üreten bezlerin hücrelerindeki anormallik sonucu akciğer, pankreas ve öbür organlarda yapışkan ve ağır mukus birikmesine neden olan genetik bir hastalık olarak tanımlanıyor. Bu hastalığa sahip bireylerde, yapışkan, kalın ve ağır mukus, akciğerleri olumsuz etkiliyor, teneffüs yollarını tıkıyor ve nefes almayı zorlaştırıyor. Günümüzde tıpta yaşanan ilerlemeler sayesinde bu hastalığa sahip bireyler geçmişe oranla daha güzel bir hayat kalitesine sahip olabiliyor.

Charlotte’un akciğerlerindeki mukusun temizlenmesine yardımcı olmak için Sam ona fizik tedavi uygulamak ve enfeksiyon kapmaması için sıkı ilaç rejimime uymasını sağlamak zorundaydı. Sam’in uğraşlarına karşın Charlotte sık sık intravenöz antibiyotiklere gereksinim duyuyordu ve genel olarak yaşına nazaran epey düşük kiloluydu.

Çoğu kişi için bu, küçük bir çocuğun yaşayabileceği çok şey üzere görünebilir. Ancak Charlotte asla olağan bir hayatı olmayacağını biliyordu. Onun üzere KF’li birinin çoklukla 30’lu yaşlarına kadar yaşaması beklenirdi ve Charlotte’un nakil olmadan bunu bile yapamayacağını düşünüyordu. Tedavilerdeki ilerlemeler sayesinde bugün KF teşhisi konan şahısların en az 56 yaşına kadar yaşamasının bekleniyor.

16 YAŞINA GELİNCE SIHHATİ KÖTÜLEŞTİ

Charlotte, “Hayattan alabildiğim kadar zevk almaya kararlıydım. Annem ve üvey babam Patrick ile çıktığımız tatilleri hatırlıyorum. Aile tatilleri ve birlikte geçirdiğimiz vakitlerle bana ellerinden gelen en yeterli hayatı sundular” dedi ve yaşadıklarını şöyle anlattı:

Ama sonra 16 yaşıma geldiğimde sıhhatim bozuldu. Bir öğlenden sonra okulda öğlen yemeğinde otururken öksürdüm ve göğsümde bir sıkışma hissettim. Ondan sonra her öksürük beni nefessiz bıraktı. Bir biçimde günü bitirdim ve hatta konuta yürüdüm. Lakin konuta vardığımda balo elbisemin teslim edildiğini görünce hiç ilgilenmedim. Bunun yerine kendimi yatağa attım ve uykuya daldım. Bir şeylerin yolunda gitmediğinden endişelenen annem sonraki gün beni hastaneye götürdü ve çekilen röntgende akciğerimin çöktüğü görüldü. Bu, akciğerim ile göğüs duvarı ortasında hava biriktiği ve nefes almakta zorlandığım manasına geliyordu.”

ORGAN NAKLİNE MUHTAÇLIĞI VARDI

Charlotte, hemen Ağır Bakım Ünitesine kaldırıldı ve akabinde ambulansla Londra’daki King’s College Hastanesine götürüldü. Hekimler sıkışan havayı çıkarmak ve oksijenle dolmakta zorlanan akciğerini şişirmek için bir göğüs dreni yerleştirmeye çalıştı.

Üç hafta sonra nihayet taburcu olacaktı. Fakat Charlotte o gün sabah 6’da tuvalete gitti, öksürdü ve tekrar ağrı hissettim. Buna karşın kimseye bir şey söylemedi. Konuta döndüğünde o kadar acı çekiyordu ki genç kızın ambulans çağırmaktan öbür devası kalmadı. O noktada tabipler Charlotte’un gelecekte bir gün organ nakline gereksinimi olabileceğini anladılar.

Charlotte ise bunun gerçekleşebileceğine inanmayı reddetti. Onun için dehşet vericiydi ve bu noktaya geldiğini kabul etmekte zorlanıyordu.

Genç kız şunları söyledi: “Bundan sonra işler daha da zorlaşmaya devam etti. Meskende oksijene gereksinimim vardı, üst kata çıkmak için asansörü olan bir meskene taşındık ve okula gitmekte zorlandım. Bunun yerine annem sık sık beni ve küçük kız kardeşim Erryn’i mağaza alışverişine götürüyor, Erryn de tekerlekli sandalyemde kucağımda oturuyordu. Sonra, 2010 Noel arifesinden bir gün evvel, nakil listesine alındığımı bildiren bir telefon aldım. Artık tek yapabileceğim aramayı beklemekti.”

BÜTÜN ÖZEL GÜNLER GEÇİYORDU FAKAT NAKİL İÇİN SES ÇIKMIYORDU

O sene Noel, Charlotte ve ailesi için pek keyifli geçmedi. Tatile gidemediler zira genç kız nakil listesinde alt sıralara düşecekti. Anne ve babası Noel boyunca tek bir kadeh dahi içmediler zira davet geldiğinde üç saat içinde hastaneye ulaşabilmemiz gerekiyordu.

Ancak Noel, yeni yıl Sevgililer Günü ve misal günlerin hepsi çıt çıkmadan gelip geçti. Tüm bu mühlet boyunca Charlotte’un hayat kalitesi de kötüleşmeye devam etti.

HAYATINI KURTARACAK TELEFONU NEREDEYSE REDDEDİYORDU

Beklenen haber, hiç ummadıkları bir saatte geldi. Gece geç saatte telefonunun çalma sesiyle uyanan Charlotte, o anları şu sözlerle anlattı:

“17 Ekim 2011 günü saat 1.15’te telefonumun çalma sesiyle uyandım. Yarı uykulu bir halde ekrandaki ‘arayan kimliği yok’ yazısını seçebiliyordum ve şöyle düşündüğümü hatırlıyorum: ‘Bu saatte kim arıyor olabilir ki? Buna karşılık vermeyeceğim! Fakat parmağım ‘reddet’ düğmesinin üzerinde gezinirken durakladım. Bu saatte telefon almamın tek bir nedeni vardı ve o da birinin hayatımı değiştirmek üzere olmasıydı.

Sonunda yanıt verdiğimde hemşire ‘Sizin için yeni akciğerlerimiz var. Onları istiyor musunuz?’ dedi. ‘Anne, telefon geldi,’ diye fısıldadım yatak odası olan zifiri karanlık hiçliğe. Annem saniyeler içinde yatakta dimdik oturuyordu, yüzünde panik dolu bir tabir vardı.”

Hemşireden gelen telefonun akabinde Charlotte ve ailesi çabucak meskenden çıktılar. Otomobil seyahati ve onu takip eden saatler bulanıktı. Öğlenden sonra 2’de Charlotte, annesi yanındayken tekerlekli sandalyeyle ameliyathaneye götürüldü. Ve sonra uyudu.

‘ALDIĞIM BİRİNCİ NEFES İNANILMAZDI’

“Beş saat sonra uyandığımda her tarafımda tüpler vardı ve kendimi inanılmaz derecede ağrılı hissediyordum. Ancak teneffüs aygıtından aldığım o birinci nefes inanılmazdı” diyen Charlotte ekledi:

“Daha sonra cerrahın anneme eski akciğerlerimin o kadar hasar gördüğünü ve o yıl Noel’e ulaşmamın pek mümkün olmadığını söylediğini öğrendim. İyileşmediğimi biliyordum ancak kendimi hiç olmadığım kadar güzel hissediyordum. Ondan sonra her şey iyileşmekle ilgiliydi. Yüksek Bağımlılık Ünitesi’nde üç hafta geçirdikten sonra taburcu edildim. Nizamlı denetimler ve ilaçlarla gitgide güçlendim. Akabinde, günlük ilaç tedavim dışında hayatımı neredeyse büsbütün kendi kurallarımla yaşamakta özgürdüm.”

Charlotte, güzelleştikten sonra doğduğundan beri birinci kere hayatını kendi istediği üzere yaşama bahtına sahip oldu. Üniversiteye gitti ve toplumsal hizmet alanında yüksek lisans yapmadan evvel televizyon yapımcılığında bir iş buldu. Ayrıyeten gemi seyahatlerine çıkarak, kamp yaparak ve Disneyland’e giderek hayatı dolu dolu yaşamaya çalıştı.

Charlotte 38 yaşındayken ise şimdiki sevgilisi ile tanıştı. Çift, geçtiğimiz yıl ise birlikte yaşamaya başladı.

ORGAN BAĞIŞI OLMASAYDI HAYATTA OLMAYACAKTI

Hayatının şu anda nakil öncesinden çok farklı olduğunu söyleyen Charlotte, “Hayatı dolu dolu yaşıyorum ve tüm bunları organ bağışçısı kaydına kaydolmuş 36 yaşında bir bayan olduğunu bildiğim donörüme borçluyum. Organ bağışı olmasaydı, hayatımın son 13 yılı olmayacaktı. O olmasaydı muhtemelen 17 yaşında ölmüş olacaktım. Bu nedenle her yıl organ naklimin yıldönümünde bir mum yakıyorum ve ne vakit bir şey yapsam, ister Noel’i kutlamak, ister paraşütle atlamak, hatta yalnızca işe gitmek olsun onu düşünüyorum. O bana bir insanın verebileceği en hoş hediyeyi verdi, bana hayatta ikinci bir baht verdi. Bu borcumu asla ödeyemeyeceğim fakat her gün minnettarlığımı göstermek için elimden geleni yapıyorum” dedi.

Metro.UK’in ‘I almost declined the phone call that saved my life’ başlıklı haberinden derlenmiştir.